Ik hou van muziek, en ik hou van mensen die spreken en schrijven over muziek. En daarmee bedoel ik dat ik hou van You Ain’t No Picasso, niet dat ik hou van Pitchfork, Goddeau of, godbetert, die pretentieuze eikels van HUMO.
Het is te zeggen. Ik heb nog gebabbeld met Matthieu Van Steenkiste, de grootvizier van Goddeau, die zonder daar een rotte frank aan te verdienen heel zijn ziel steekt in dat project. En die mens kan beter schrijven dan mij. Héél dat schrijversroster van Goddeau kan beter schrijven en heeft een betere smaak dan mij. En dat maakt het net zo jammer: ze kunnen beter maar ze doen het niet. Ik ben die slappe, bijna universele stijl van recenseren beu.
- Je plaatst de band in een bredere context — van waar zijn ze, welk genre, welk vorig album.
- Je haalt een korte anekdote boven of een andere opmerking die wat sfeer in je bespreking brengt.
- Je bespreekt een aantal van de nummers op het album, hoe ze ongeveer klinken en aan welke andere artiesten ze je doen denken. Pluspunten voor elk bijvoeglijk naamwoord.
- Terwijl maak je duidelijk hoe eclectisch je muzieksmaak is en dat je wel het één en ander kent van de grote westerse pop- en rockmuziekgeschiedenis.
Dat heb ik dus al duizend keer gelezen, en het is altijd in diezelfde bekakte taal.
De invloed van Beck als producer is duidelijk hoorbaar op Compass en doet zelfs regelmatig denken aan Odelay of Mellow Gold, twee meesterwerken van Beck zelf. Met een rockgitaar hier en wat geflipte percussie daar loopt Compass over van het muzikaal geflirt. Je krijgt een stortvloed aan geluiden geserveerd, maar de typische soul touch van Lidell is steeds prominent aanwezig. (CJP)
Daar krijg je nu toch spontaan diarree van? Spreekt iemand ooit echt zo? Nee? Waarom schrijf je dan zo? Het soort muziekbesprekingen die ik wil lezen, en eigenlijk gewoon het soort journalistiek die ik wil lezen tout court, zijn de verhalen waarbij de schrijver zich niet probeert weg te stoppen achter zijn woorden, maar durft te vertellen wat hij of zij echt denkt:
Last night Janelle Monae brought her fantastic new song “Tightrope” to Letterman. It feels like an eternity since I saw her last year at Bonnaroo, but this fantastic performance helps ease the pain until I can experience her live show again. And of course her new album came out this week, so that helps too.
Oh, and does anyone else think she should bring Sam Rockwell on tour so they can dance together? Now that I’d pay to see. (YANP)
Dat is waarom What Would Tyler Durden Do werkt, zelfs bij mensen die celebritynieuws worst zal wezen. Het is waarom zonder ook maar één uitzondering iedereen in mijn vriendenkring naar Jon Stewart kijkt, maar ook waarom The Huffington Post het zo goed doet.
Op een gegeven moment zijn onze journalistieke genres zodanig gaan vastroesten dat de meeste journalisten van vandaag de dag als robots klinken. Niet enkel in de muziekjournalistiek, al valt het daar nogal op, maar overal. En waarom eigenlijk? Wat brengt dat op? Zoals Matt Thompson zegt: “Just consider yourself unshackled. And start playing around.”
share on twitter
Wie geeft nog een moer om recensies? debrouwere.org/1q by @stdbrouw
Stijn Debrouwere writes about statistics, computer code and the future of journalism. Used to work at the Guardian, Fusion and the Tow Center for Digital Journalism, now a data scientist for hire. Stijn is @stdbrouw on Twitter.